Яны былі забароненыя савецкай уладай.

Анекдотаў пра Крэмль легіён. У першыя гады савецкай улады, калі яшчэ не была ўсталяваная таталітарная дыктатура, людзі ў краіне самі распавядалі адзін аднаму такія анекдоты. Але потым жартаваць пра СССР стала небяспечна, і гэтыя анекдоты цяпер распавядаюць за межамі камуністычнай сферы. Бертрам Вульф збірае іх. Вось 15, якія ён называе самымі лепшымі, піша The New York Times (пераклад – inosmi.ru).

Пра дом і павагу

Настаўніца раздала вучням партрэты Сталіна, а на наступны дзень папрасіла кожнага з іх распавесці, што ён з ім зрабіў. «Я павесіў партрэт на сцяну тварам да дзвярэй, каб кожны хто ўваходзіць мог яго ўбачыць», – сказаў адзін вучань. «Я павесіў яго ў куце пакоя, дзе раней была ікона, і запаліў пад ім свечку», – сказаў другі. А маленькі Пеця маўчаў. «Ну, Пётр, – мякка сказала настаўніца, – дзе ты павесіў партрэт нашага правадыра?» «Нідзе», – прамямліў Пеця, заікаючыся. «Нідзе? Але чаму?» «Ды, уздоўж сцен жывуць іншыя чатыры сям’і, а мы жывём у цэнтры пакоя».

Ілжывая трывога

Ноч, час, калі за людзьмі прыходзіць паліцыя. Савецкі шматкватэрны дом спіць. Дворнік пачынае калаціць ва ўсе дзверы. «Не палохайцеся, таварышы, – гучна крычыць ён, працягваючы стукаць. – Гэта ўсяго толькі пажар».

Удасканаленая будучыня

Грамадзянін Павел Паўлавіч, прыйшоўшы на чыгуначны вакзал Каўнаса ў савецкай Латвіі, звярнуўся па інфармацыю. «Калі едзе цягнік на Маскву?» – спытаў ён. «О, на 20% раней, чым раней», – адказаў яму дзяжурны. «Што гэта значыць?» – спытаў Павел. «На 17% раней, чым па раскладзе». «А ў які час па раскладзе?» – працягваў ўпарціцца Павел. «Ну, – сказаў дзяжурны, – маскоўскі цягнік заўсёды стараецца сысці на 10% раней, чым хуткі да Ленінграда». «А ў які час сыходзіць хуткі?» – спытаў Павел. «Роўна на 24 гадзіны раней, чым напісана ў раскладзе». Павел у роспачы запатрабаваў, каб яму паказалі расклад. «Прашу прабачэння, – сказаў дзяжурны, – але я магу даць вам толькі тое, якім мы будзем карыстацца праз тры гады. Справа ў тым, што людзі, якія складалі расклад, узялі на сябе абавязанні на 300% перагнаць нарматывы!»

Запалохаў

Рузвельт, Чэрчыль і Сталін едуць па дарозе ў Ялту. Раптам на дарогу выходзіць карова і закрывае шлях. Рузвельт выходзіць з машыны і, выкарыстоўваючы свае навыкі джэнтльмена-фермера, спрабуе ўгаварыць карову сысці. Але тая не зрушыцца з месца. Выходзіць Чэрчыль і пачынае аддаваць рэзкія і выразныя загады. Карова не варушыцца. Тады да яе падыходзіць Сталін і шэпча ёй штосьці на вуха. Карова кідаецца наўцёкі, пакідаючы пасля сябе клубы пылу.

«Выдатна! – кажа Рузвельт. – Скажыце мне, генералісімус, што гэта за чароўныя словы? « «Усё проста, – адказвае яму Сталін. – Я сказаў карове, што аддам яе ў калгас».

Кораф

Аграном, распавядаючы пра цуды савецкай навукі, паказвае пальцам на рэдкі від. «А гэта, – кажа ён, – чарговы трыумф Мічурынскай біялогіі. Наш дырэктар Лысенка паспяхова скрыжаваў карову і жырафа, і на свет з’явіўся новы від пад назвай кораф».

«У чым жа каштоўнасць гэтага корафа?» – спытаў нехта з аўдыторыі.

«У гэтай траваеднай жывёліны такая будова, што яна можа пасвіцца ў Балгарыі, а даіць яе можна ў Маскве».

Моўныя асаблівасці

Два грамадзяніна ідуць міма знакамітай турмы тайнай паліцыі на Лубянцы. Адзін з іх між волі паварочвае галаву ў кірунку будынка і чытае надпіс: «Уваход строга забаронены!» Ён задумваецца. «Як ты думаеш, – пытаецца ён свайго сябра, калі б тут было напісанае» Просім ганараваць нас сваёй прысутнасцю», я б зайшоў туды?»

Эдэмград

Зіхатлівы Молатаў заходзіць у кабінет да Сталіна і аб’яўляе: «Ніякіх сумневаў не застаецца. Адам і Ева былі расейцамі. Цяпер мы можам прэтэндаваць на вынаходства чалавецтва, а таксама на вынаходства радыё, тэлебачання, самалёта і ўсяго іншага. Як гэта выдатна!» Вечна недаверлівы Сталін пытаецца: «А ты ў гэтым упэўнены? Ведаеш, «Голос Америки» вельмі любіць ірваць на шматкі твае заяўкі на вынаходкі. Нам патрэбныя цвёрдыя доказы». «Ніякіх праблем, – упэўнена адказвае Молатаў. – Проста задумайцеся на імгненне. У Адама і Евы не было адзення, каб прыкрыць сваё голае цела. У іх не было даху над галавой. Сілкаваліся яны яблыкамі. І тым не менш яны думалі, што жывуць у раі. Ну кім яшчэ яны могуць быць, калі не расейцамі?»

Кожнаму па…

У адным калгасе 6 лістапада напярэдадні свята праходзіць сход з уручэннем узнагарод. Старшыня чытае: «Даярка Настасся Іванаўна за прыкладную працу па догляду за даручанымі ёй каровамі ўзнагароджваецца курыцай і пеўнем». Усе апладзіруюць. Аркестр грае туш. «Конюх Васіль Пятроў за выгадаванага ім прызавога каня атрымлівае новы касцюм». Зноў апладысменты, ухвальныя крыкі. «Камбайнёр-ударнік Іван Растоў за перавыкананне плана на 190%, за працу ў выхадныя і святы, за праяўленую высокую палітычную свядомасць, за пастаўленыя новыя рэкорды ў прыклад усім астатнім сялянам атрымлівае галоўны прыз – поўны збор твораў Сталіна!» Мёртвая цішыня, затым раздаецца голас з задніх шэрагаў: «Так і трэба яму!»

Неверагодна

Здзіўлены памежнік стрымлівае арду зайцоў, якая спрабуе прарвацца праз савецкую мяжу ў Польшчу. Ён патрабуе прад’явіць дакументы. «Мы ідзём туды, – кажа заячы правадыр, – праз загад ДПУ». «Што за загад?» «ДПУ загадала арыштаваць усіх вярблюдаў у Савецкім Саюзе». «Але ж вы не вярблюды!» «Так, але вы паспрабуйце сказаць гэта ДПУ».

Дыялектыка

Акадэмік Лысенка праводзіць эксперымент на слыхавым нерве блыхі. Ён кладзе блыху на правую руку і загадвае ёй пераскочыць на левую. Тая скача, потым скача назад, выконваючы другую каманду. Ён асцярожна выдаляе заднія канечнасці блыхі. «Скачы направа! – камандуе ён. – Скачы налева!» Блыха не рухаецца. «Гэта навукова даказвае той факт, – кажа акадэмік, – што блыха страчвае слых, калі ёй выдаліць канечнасці».

Таварышы

Поўнач. Двое савецкіх грамадзян перасякаюць па дыяганалі велізарную і пустую Красную плошчу. Пасярэдзіне адзін з іх выдае цяжкі ўздых. «Ціха!» – усклікае другі, прыкладваючы палец да вуснаў. «Што, у чым справа? Па-першае, я нічога не сказаў. Па-другое, тут нікога няма, толькі ты ды я». «А ты хіба не ведаеш, – парыруе яго спадарожнік, – што калі збіраюцца два расейцы, адзін з іх абавязкова супрацоўнік НКУС?»

Прадукцыя!

Падчас першай пяцігодкі амерыканскага госця запрашаюць у кабінет да дырэктара ўзорнай фабрыкі. Ён шырока раскрывае вочы, гледзячы на графік выпуску прадукцыі, які вісіць на сцяне. «Так, – кажа дырэктар. – У першы год мы выпусцілі ўсяго 5 000, на другі год 50 000, а на трэці ўжо 500 000. У гэтым годзе мы напэўна зробім мільён». «Вось гэта да! А можна спытаць, што вы робіце?» – задае пытанне госць. Дырэктар падыходзіць да канвеера, бярэ з яго маленькую медную таблічку і прапануе госцю агледзець яе. На ёй напісана: «Ліфт не працуе».

Пазакласная сустрэча

Трое савецкіх грамадзян, якія нейкім чынам перажылі чысткі, сядзяць на зоне і размаўляюць пра свой лёс. «Я сяджу тут з 1929 года за тое, што назваў Карла Радэка контррэвалюцыянерам». «А я, – кажа другі, – сяджу тут з 1937 года, таму што сказаў, што Радэк не быў контррэвалюцыянерам». «А я, – заяўляе трэці, – Карл Радэк».

Логіка

Пажылая жанчына ўплішчваецца ў вагон маскоўскага метро і прамаўляе: «Дзякуй Богу!» «Нельга так казаць, грамадзянка, – папракае яе чырвонаармеец. – Трэба казаць: «Дзякуй, таварыш Сталін, за маскоўскае метро». Яны едуць нейкі час моўчкі, і раптам жанчына пытаецца: «А калі Сталін памрэ?» «Вось тады і скажаце: «Дзякуй Богу!» – адказвае чырвонаармеец.

Згубнасць перабольшанняў

«Гэта цудоўна, – прызнаецца літовец свайму расейскаму сябру. – Гэта ўсяляе пачуццё гонару – быць грамадзянінам новай Літвы, самай вялікай краіны ў свеце». «Адкуль ты гэта ўзяў?» «Ну як жа, наша заходняя мяжа на Балтыйскім моры, наша сталіца ў Маскве, а большая частка літоўскага насельніцтва ў Сібіры».

Categories: Асьвета