———————————–

Здаецца, ажываю –

            ад мёртвасьці прачнуўся …

Мой свет над роднай Беларусьсю

      чароўна-радасна хіснуўся

              і знік …

                          на замаруджаны,

                                        і страшны час –

Ды ён не стане

           беларусам вечным,

Бо сёньня новы гонар маюць…

І ў гэтым соль!

На крок падросшыя

Ім шлях наверх,

                            да дзеі –

              праз выцерпелыя мукі, страх і боль.

На ўсходзе еўразійцы адчыняюць дзверы –

Ў краіне – людзі вольныя –

             Еўропа іх улоньне,

Ім не патрэбныя “малюты” у законе …

Прачнуся адным ранкам з імі вольным я –

                                                            не зверам.

—————————————————————-

Кармілі пафасам, які навеяў Маркс,

                душой гулялі,

                   травілі абяцанкамі не раз,

згубілі час,

            спаганілі ідэю,

                пакінулі што маем …

                       без прыўкрас.

Усё што думае,

“агентамі” за межы

                 выперты нараз,

За кратамі свабода,

Апрычніна,  манкурты,

                      і пахне 37-мым годам …

Як адхрысціцца набраддзі такой,

                   апошні, канчатковы раз.

Прыпухлі ў лідэраў мазгі

Ад велічы надутай і

          ад тых парадаў,

             што па кумачовых плошчах крочаць.

Народу пакідаюць абяцанкі і даўгі,

А той ад лідэраў нязменна-беззаганых

                                 ня хоча збочыць.

Так ёсць …

Так ёсць …

Над Азіяй час думаць не спяшае.

Там рабства – гаспадар,

                         не госць –

частуе з самавара люд свой

                                       горкім чаем.

Categories: Літаратура, Нацыя прачынаецца