А.И. Герцен: “Украину следует признать свободной и независимой страной”,  журнал “Колокол”, № 34, 1859 г.

М.С.Грушевский: «После провозглашения самостоятельности  Украинской Республики (1917) никто уже не может прятаться в чаще нейтралитета,    потому что теперь есть борьба двух государств, Украины и Великороссии».

І.

Званы звіняць над Русьсю Кіеўскай

І так трывожна

                       калыхаюць…

                             што мёртвая душа пачуе.

То не мажлівая мана –

Краплёная ідэяю маскоўскай

        на Кіеў старажытны рушыла

                                                       вайна …

Вайна …

Ні слова добрага сказаць…

Над Украінай духу еўразійскага

                                                    мана

А над Еўропай…

                яшчэ не брые голавы каса…

ІІ.

Калісьці па крыві былі суседзямі,

                  ды шмат з таго мінула часу –

Братаючыся з “добрымі” мядзведзямі,

                  не паўставалі думкі пра заразу.

А тут…

              прыйшлі за даньню –

                    енк і крык, палонныя…

Крамлёўскіх “рурыкаў” то сквапная рука –

                            шле кіеўлянам бомбы тоннамі –

Так “еўразійскія” накідваюць аркан.

Куля,

             што мяне не забіла яшчэ …

Кроў па жылах пакуль што цячэ …

ТОЙ жа змяёй паўзе па пасадках*,

Траціць свой час апошні з аглядкай.

Ён ашуканы – паўсюль мніцца вораг,

Каб жа ўсвядоміў –

                         даўно ўжо ён хворы.

ІІІ.

То подласць еўразійская

                                  братамі называцца –

З заточкамі

                павызваліўшы “братства” й

       за спінай паціскаючы ў руках кастэт –

Дэнацыфікацыю свабодзе

                                з паханамі

                                          аб’явіў “эстэт”.

Што выхаду ў эРэФ няма, то зразумела –

“Ідэя” рухаецца хутчэй,

                       чым клопат аб сваёй зямлі,

Абрабаваць град Кіеў –

                                       выклік смелы,

Здаецца і затлумлены народ за тое,

                                      каб “Пу”

                                                   туды руліў.

Адна ў ТАГО мэта – тутэйшых знічтожыць –

Так чалавек зямны жыць не можа…

ТОЙ, што зблудзіў на крывой “Zэт”-дарозе,

Мае патрэбу ў людской дапамозе!?!

ІV.

Самімі пісанае права –

                         як боская ў Масковіі інструкцыя?!

“Што нам наступствы

                                      здзекліва-крывавыя?

Мы –

          праваслаўнай абаронены прэзумпцыяй”.

Хоць я і не ў пошуках

                         месц сумнеўных,

Зычу ТЫМ страчаным

                           у людскае

                                        верыць.

ТАМУ ж выпадае –  з пасадкаў не выйсці,

Каб тое ён ведаў –

                   чакаў бы –

                                                             ратавальнае прыйсце.

Пасадкі –

                   не месца з найлепшых,

дзе б мог спрабаваць

                          жыццё сваё ўсцешыць.

Дазор за ім хуткі й

                        “каліноўцы” паслалі…

Ляціць НЛА з бязмежнай далі.

Самімі пісаны законы –

               працягваюць сваёю жыць і праўдай:

“Мы не такія,

                    дзе ў дэмакратыях мільёны…

Мы непазнана-тонкая душа…

Мы трэці Рым…

З нас прыклад чалавецтва возьме заўтра”.

V.

Як хораша было б:

                         не чуць “вар’яцкіх грёз”,

А ўбачыць

      здзяйсненьняў ТЫХ маскальскіх словы –

Нямерана

                   у Бучы й Барвінкове слёз,

Загубленыя душы,

                             утопленыя вёскі

і  брэшуць прама ў вочы –

                         віны прызнаць

                                  “крамлёўцы” не гатовы.

Крадуць падчыстую:

         “прыжучылі” Ўладзіміра Вялікага,

Паставіўшы ягоны помнік у Маскве –

          Князя Русі сапраўднай

                       хочуць бачыць на каленях…

Паблыталі  і дзень Вялікадня…

Крамлёвец веруе,

                     што кіраваў нацыстамі…  равін,

           а Украіну

                            заснаваў таварыш Ленін…

Усё паблытана,

                               пераілгана,

Бяжыць наперадзе імперскі інтарэс,

Ва Украіне “рускі дух” жыцьцё

                                                 спаганіў                   

І сее зерне ядавітае ў былым СССР,

                                                          і спрэс.

ТОЙ што ў пасадках,

                          хай і задарма

Гіне за святасць расійскіх армій…

Каб жа пасадкі свае, не чужыя?!

Каб жа іх рукі свае расьцілі?!…

Кулі над ТЫМ сто разоў пакружылі,

А дзе перамога?

                            Дзе ТАЯ…

                                     “за нами Россия?

Апошнія моманты, куля на ўзводзе,

Звон яе руху, камар бы выводзіць.

Няслушная, гнутная, дз’ябал у сэрцы,

Злоснае хоча бяспрэчна сцерці.

VІ.

Праўду шукаем

                         тысячу із нечым год,

Ды так не падыйшлі к ёй толкам –

Той славянін, які калісь пайшоў на ўсход,

На кіеўскіх –

                        і на “тутэйшых” –

                                  пазірае сёньня воўкам.

Час прамінуў, змянілася нашмат…

Усходняю традыцыяй узрошчаны вар’ят…

Былі б не супраць, каб на той зямлі,

Народжанымі не цары былі, а каралі…

VІІ.

Мараліць немагчыма,

                 падзяліўся свет –

На светлае

               і цемру прад вачыма,

І не пры чым агульная айчына,

Так ёсць –

        паўсталі ворагамі,

              хаця магчымасць мелі

                  вызваліцца ад вайсковых бед.

А куля!?

               Дык куля – яна непазбежна,

Для лёсаў простых ці грахам непадлежных,

Толькі ў рулетцы – вяртае анёлаў,

Калі ў рэвальверы –

                        “зіро” патронаў.

ТОЙ што ў пасадках, зрабіў свой выбар,

Для кулі ж сваёй

                    я не выбраў калібра…

Я б так не змог…

Нават Бог не знае,

Калі параніць мяне

                               воля злая.

Прад куляй ўсе роўныя –

                 ды няхай возьме гнеўных –

                            ТЫХ –

                               у пасадках –

                                          зайздросных

                                                  няпэўных.

VІІІ.

Дык што наперадзе?

Там ёсць святло,

        якое з людствам чалавечым сумясціма,

Хаця б туды і далучылася Расія,

Без крыўд і без маны,

       прызнаўшы Кіеў за сталіцу

                                    і сваё жытло:

       суцішыўшы імперскія амбіцыі

             і апусціўшы двух арлоў крыло,

                 ды даяднаўшыся да часу Кіеўскага,

                       дзе вольніца й свабода

                              прыцісне ўрэшце

                                         падзямное зло.

Ніяк не прадбачыш

                            і не адхінеш

Куляў нязносных адвечны шум…

Думка кіруе наўпрост –

                  да вавілонскіх веж

Няскончаных…

                   праз зайздрасць,

                                      недавер

                                                  і тлум.

*“пасадкі” – зялёныя лесапалосы ва Украіне

Атава, 5 жніўня 2022 года – 7 чэрвеня 2023 года                                              

…………………………………………………………………………………………………………….

Piotra Murzionak: Kievan Rus (poem)                        

(web-magazine “Culture. Nation”, issue 35, April 2025, 61-68, www.sakavik.net)

Abstract. A poem about the author’s attitude towards the war in Ukraine unleashed by the Russian aggressor.

Categories: Культура, Літаратура, Праект "РАЗАМ"