У ЗОНЕ  неМАЎЧАННЯ  СЯРГЕЯ  ГРАХОЎСКАГА

Грахоўскі грэх адзіны меў:

Небеларусам быць не ўмеў.

Адбыў жыццё, ў якое гром

Біў перунамі. А паром

Пад маланёю над чалом

На быстраку ракі нямеў.

Грахоўскі меў у тундру шлях,

Дзе праз ГУЛАГ айчынны дах

Не быў відзён. Ламаўся крок,

Але не згас у вязня зрок.

З  Б І Л Е Т А М  В О Ў Ч Ы М праз разлом

Прайшоў… Данёс барвовы том…

І сёння праз радкі смугі

Мігцяць над ачарнелым злом

Т А К І Я  С І Н І Я  С Н Я Г І…

Пад  імі  ў  схованцы арэх –

Як  той непрабачальны грэх

Крамлёўскага правадыра…

… У кары – моцная кара.

Зак. 19.6.2012

Сяргей Панізьнік

Хачу Айчынай звацца я!

Насельніцтва – не нацыя,
але чуваць вібрацыя:
народу трэба змога,
каб сцвердзіўся й нябога.

Калі ж падлічваць строга
электарата гузікі,–
абшар зусім не вузенькі.
Раскрыльваюцца вусенкі:
–Нас многа, многа, многа
ля роднага парога.

Гулагамі-ліквідамі
Галовы нам раскідвалі.
Сціраліся і гены…
Не зніклі пад страхоццямі
І жарабкі з аброцямі,
ля іх – абарыгены.

Бо з руні атуросткавай
Па-над біблейскім востравам
гула пчала Скарыны.
Захочам – вецер зменіцца.
Купалле – каб  асмеліцца
і выбрацца з адрыны.

Хачу Айчынай звацца я!
Вунь для  сустрэч – дарога.
Нас на гасцінцы многа:
не знікла папуляцыя.
І Бацькаўшчыны Грацыя,
натхняючы любога,
высвечвае: –Вы – нацыя!

…Абліччы нашы мацае:
–Вас многа?
–Так, нас многа
ля  Праведнага Бога!

2016

Вершы

Хросьнік Янкі Купалы
Памяці Сяргея Новіка-Пеюна

Паэтаў планіда не кратае
рукамі лагоды.
Яна чацвяртуе за кратамі
крукамі нягоды.

На годы ссылае ўнясповедзі
на зімную безлюдзь.
У катаў паэты – для поедзі…
Ды – косткаю – песня!

І “Зорачкі” з лагернай наледзі
прыходзяць на помач.
Быў Янка Купала  – у памяці.
І ў памяці – Поўнач.

О “Сэрца, не плач!” З горкай чараю
і словам сыноўнім —
п р ы в о л л е! І поўня над Шчараю
вальсуе на Слонім.
“Пілую вершам краты”

    Пракурор праз кодэкса артыкул
углядаўся ў кожны мой радок,
нават пальцам асцярожна тыкаў
і ацэньваў: за радок – гадок.
Валянцін Таўлай

За радок – гадок:
толькі крок убок,–
муза – корчыкам.

Каб жа быў шасток…
Не ўзляціць браток
з яркай почапкай.

Не Парнас – грудок.
Быў паэт – гудок!
…Дух на ворчыку.

Мо знайсці масток?
Вунь гатоў хадок
славіць “кормчага”.

Пракурорскі змрок…
На пяро – курок
з чорным росчыркам.
Сяргей Панізьнік

Будзіцеляў заву

Мечаносцам Курапатаў – у пракляцце

Загадвалі: “—Канчаць!”
А Сталіна пячаць
і слугачоў знішчала.
Звяры яшчэ рычаць:
“Нас трэба велічаць!
Што? Партыя ілгала?”

Шукаў, ды не знайсці
зямлю, дзе пры жыцці
каб “тройка” прызначала
найлепшы выхад мець –
у лагерную клець
ад слізкага прычала.

А ходзікі бягуць …
Чутно: станкі гудуць.
Было: гудзелі людзі:
“Твой правадыр – навек?
Мы не дапусцім здзек!”
…Ды зноў я пры аблудзе.

Будзіцеляў заву
пазалаціць канву,
пазначыць велічыны,–
па іх Ратай, Паэт
агучаць сілуэт
абуджанай Айчыны.

Стваральнікі Памяці

Паэты не вечныя:
жыццё без гарантыі,–
але – невылечныя,
але – не парадныя.

Змушалі  пад мушкамі
ісці ў гладыятары…
Паэты не гушкалкі —
кіпучыя кратэры.

Смуродныя сталіны
мясілі сякерамі.
Адметныя таленты
знішчалі з паперамі…

Паэты не нолікі.
На трон не нахільныя.
…Глядзім на іх воблікі
ужо надмагільныя,–

са славаю свечнаю,
судзьбінаю грознаю:
гараць словы вечныя
любоўю запознаю.
х  х  х
А мы не на паперці,–
паэты бяседныя.
Ахоўнікі Памяці —
у ёй і аседлыя.

Мы – Нацыі лечыва.
І рыфмай калючаю
калышым спрадвечную
Айчыну зыбучую..

12.04.2017

Categories: Літаратура, Нацыя Беларусы